คนเรามักตัดสินคนจากประสบการณ์ ความคิดเห็นส่วนตัว หรือ ความคิดเห็นของคนส่วนใหญ่ ซึ่งบางทีอาจจะยังไม่ได้สืบสาวราวเรื่องจากบุคคลที่ถูกตัดสินเลยด้วยซ้ำ เราเองก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น เวลาตัดสินคนในใจ หรือจากเหตุการณ์ที่เป็นอยู่ในชีวิตประจำวัน

ซึ่งมันอาจจะไม่ยุติธรรมกับผู้ที่ถูกตัดสิน ถ้าหากเป็นเรื่องร้ายแรง หรือโด่งดัง คนที่ถูกตัดสินอย่างผิด ๆ บางทีอาจจะไม่มีที่ยืนอยู่ในสังคมเลยก็เป็นได้

มีพี่ชายที่เราเคารพอยู่คนหนึ่งเล่าเรื่องราวให้เราฟัง เกี่ยวกับการตัดสินคนจากภายนอกที่เห็นให้กับเรา และกลุ่มคนที่เรารู้จักฟัง เรื่องนี้อาจจะเคยได้ยินกันมาบาง แต่เราจะขอเล่าคร่าว ๆ ก็แล้วกัน

"มีชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ดูเป็นคนเงียบ ๆ เหม่อลอย จูงมือเด็กคนหนึ่ง ขึ้นมาบนรถเมล์ที่แน่นขนัดในเย็นวันหนึ่ง เด็กที่เค้าจูงขึ้นมานั้น ร้องไห้เสียงดังมาก ไม่หยุด จนคนบนรถรู้สึกรำคาญ บ้างก็ก่นด่าว่า ทำไมไม่รู้จักห้ามเด็กไม่ให้ร้องไห้ เสียงดังระงมอยู่นาน ชายผู้นี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะว่ากล่าวตักเตือน เด็กแต่อย่างใด จนกระทั่งชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เริ่มสะกิด พี่ครับ ๆ ลูกพี่ร้องไห้ใหญ่เลยครับ น้องเป็นอะไรหรือเปล่า
ชายวัยกลางคนสะดุ้งรู้สึกตัว แล้วหันไปดูลูกชายซึ่งกำลังร้องไห้อยู่ ลูบหัวเด็กน้อยเบา ๆ แล้วบอกกับชายหนุ่มข้าง ๆ ว่า ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งจะเสียภรรยาไปเมื่อสักครู่นี้ ทางโรงพยาบาลเพิ่งโทรมาบอก แล้วเด็กคนนี้ที่ร้องไห้อยู่ ก็เพราะว่าเค้ารู้ว่าแม่เค้าเพิ่งจะเสียไปครับ เราสองคนยังทำใจไม่ได้ ขอโทษด้วยนะครับที่เสียงดัง รบกวนคนทั้งรถ เมื่อทุกคนบนรถได้ยินดังนั้น ก็เงียบอึ้ง ไม่พูดอะไรอีกเลย"

เห็นมั้ยคะ เราไม่ควรตัดสินใคร โดยที่ยังไม่รู้ความจริง คนบางคน อาจจะมีปัญหาทำผิดพลาด แต่เชื่อเถอะค่ะ น้อยคนนักที่อยากจะให้ปัญหามันเกิดขึ้น การเปลี่ยนมุมมองที่เรามองอยู่ เป็นมุมมองของคนอื่น จะทำให้เราเข้าใจถึงเหตุผล ว่าทำไมเรื่องเหล่านั้นถึงเกิดขึ้น