i love love you to the moon and back
but somehow that wasn't far enough
แด่..'ความคิดถึงที่มันมีอยู่มากมาย'
เธอมาพร้อมกับแสงแดดและหายไปดั่งสายลม
ขณะที่รอยยิ้มของเธอจางหายไปจากหน้าของเธอ ผมเองก็เช่นกัน
การที่ปล่อยให้คุณเดินจากไปต่อหน้าผม มันทำให้ผมใจแทบสลาย
ผมรักคุณอย่างอันตรายมากกว่าควันที่ผมหายใจเข้าไปเสียอีก
รอยยิ้มเปลียนเป็นน้ำตา
ไม่หรอก เธอคงไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะว่าเธอก็รู้อยูู่แค่นั้น
ก็ได้แต่กล้ำกลืนคำพูดของผม
เพราะผมรู้ว่ามันไม่มีอะไรง่ายดายหรอก
ตอนดึกเธอพรั่งพรูเรื่องราวทุกอย่างออกมา
และเธอก็รู้ว่าเรื่องนั้นทำให้เธอเสียใจ
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก โยนมาที่ฉันนั้นและ ไอ้เรื่องแย่ๆทั้งหลายน่ะ
ยังไงเราทั้งคู่ก็รู้ดีอยู่แล้ว....
เธอทำผมหัวหมุนอย่างกับว่าผมเป็นของเล่น
ผมเป็นอะไรในชีวิตคุณ
ผมจำได้นะว่ามันเจ็บปวดเวลาที่มองไปที่เธอ...มันเจ็บ
ผมแทนที่เค้าคนนั้นของเธอไม่ไหว
ผมมันก็เเค่
เป็นแค่ฝุ่นที่โอบล้อมตัวเธอ
ผมคิดถึงการได้พูดคุยกับเธอจังรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน
การสื่อสารทางข้อความ ทางโทรศัพท์ พูดคุยกัน
ความเหงาเริ่มครอบงำ จบด้วยการสิ้นสุดบทสนทนาที่เธอ
"อ่านไม่ตอบผม"
ผมโอเค ผมชินแล้ว
ผมไม่มีสิทธิที่จะโกรธหรือหวงอะไรเธอ
ใช่ผมไม่มีสิทธิเลยแหละ
เรื่องเธอนี่มันโครตเปลืองบุหรี่เลย
ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเรื่องสั้นเรื่องนึงนะ
อย่างน้อยคุณก็ทำให้ผมรู้ว่าความรักมันเป็นยังไง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in