ชีวิตน่ะ...ไม่ต้องพยายามไปซะทุกเรื่องหรอกนะ By ไทระ โคเก็น - รีวิวเว้ย (3)

รีวิวเว้ย (1313) เราเติบโตขึ้นมาในโลกและสังคมที่เรียกร้องให้เราใช้ชีวิตให้ได้ตามค่านิยมที่สังคมกำหนดไว้ ดังที่เราจะเห็นปรากฏอยู่บ่อยครั้งอย่างสิ่งที่ต้องมีก่อนอายุ 30, 40, 50 หรือหนังสือที่ต้องอ่านก่อนอายุ 30, 40, 50 หรือกระทั่งการที่เราถูกนำไปเปรียบเทียบกับคนอื่นทั้งลูกของคนข้างบ้านหรือลูกของใครไม่รู้ซึ่งเราอาจจะไม่ได้รู้จัก สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็น "ความคาดหวัง" ของสังคมที่ต้องการให้เรามีชีวิตในแบบที่สังคมต้องการ มิใช่มีชีวิตในแบบที่ตัวเราต้องการ ความคาดหวังและค่านิยมต่าง ๆ ของสังคมนี้เองที่มันได้กลายมาเป็นรากฐานของปัญหาในหลายเรื่อง แน่นอนว่าปัญหาเรื่องสุขภาพจิตที่เป็นผลมาจากความกดดัน ความต้องการของสังคมและผู้คนรอบข้าง สิ่งเหล่านี้มักหลอกหลอมให้ชีวิตของเราเป็นไปในทางที่สังคมอยากได้ใคร่มี ซึ่งในหลายหนมันนำพาไปสู่ทางออกของปัญหาต่าง ๆ ในแบบที่ไม่มีใครทันได้คาดคิด
หนังสือ : ชีวิตน่ะ...ไม่ต้องพยายามไปซะทุกเรื่องหรอกนะ
โดย : ไทระ โคเก็น
จำนวน : 260 หน้า
.
"ชีวิตน่ะ...ไม่ต้องพยายามไปซะทุกเรื่องหรอกนะ" หนังสือที่เขียนโดยจิตแพทย์ ที่พยายามนำเสนอมุมมองในการใช้ชีวิตให้กับผู้อ่าน ซึ่งอาจจะตีความไปถึงเรื่องของการปล่อยวางในพุทธศาสนา แต่ถ้ามองให้ใกล้กว่านั้นคือ "ชีวิตน่ะ...ไม่ต้องพยายามไปซะทุกเรื่องหรอกนะ" กำลังตบไหล่และบอกกับเราว่า "ช่างแม่งเหอะอย่าไปคิดมาก" เพราะการคิดมากหรือการใช้ชีวิตตามความต้องการและความคาดหวังของคนอื่น มันคือการใช้ชีวิตของเราบนจังหวะเวลาของคนอื่น แน่นอนว่าหากเราเต้นตามจังหวะนั้นได้ทันก็ใช่ว่าเราจะเต้นไปแบบนั้นได้ตลอด การช่างแม่งแล้วหันกลับมาให้ความสนใจและให้ความสำคัญกับตัวเองสำคัญที่สุดสำหรับชีวิตของคนคนหนึ่ง
.
สำหรับเนื้อหาของ "ชีวิตน่ะ...ไม่ต้องพยายามไปซะทุกเรื่องหรอกนะ" แบ่งการเล่าเรื่องออกเป็นตอนสั้น ๆ ที่หยิบเอาเหตุการณ์และกรณีศึกษามาเล่าพร้อมกับบอกแนวทางเกี่ยวกับการปล่อยว่าง ช่างแม่ง เอาไว้ในแต่ละตอนของหนังสือ โดยที่เนื้อหาของ "ชีวิตน่ะ...ไม่ต้องพยายามไปซะทุกเรื่องหรอกนะ" ถูกจัดกลุ่มเอาไว้ในลักษณะของบทใหญ่ 4 บท 1 อารัมภบทที่จะบอกเราว่าเราเก่งที่สุดในจุดที่เรายืนอยู่ และอีก 1 บทนำ 1 บทสรุป ดังนี้
.
อารัมภบท: ผมรู้ดีว่าความสุดยอดของคุณอยู่ตรงไหน
.
บทนำ
.
บทที่ 1 ที่อยากตายน่ะก็เพราะคุณกำลังใช้ชีวิตแบบพยายามแทบตายไงล่ะ
.
บทที่ 2 รักตัวเองที่อ่อนแอนี่แหละคือคนที่แข็งแกร่ง
.
บทที่ 3 แค่จิตใจกลายเป็นคนใหม่ได้ก็พอแล้ว
.
บทที่ 4 สิ่งที่คนยังอยู่ทำได้คือการมีชีวิตอยู่
.
บทส่งท้าย
.
น่าสนใจว่าสังคมไทย เป็นอีกหนังสือคมที่อุดมไปด้วยความคาดหวัง สังคมนี้มักหวังว่าคนนั้นต้องเป็นแบบนี้ คนนี้ต้องเป็นแบบนั้น เด็กที่ดีต้องปฏิบัติตามกฎของโรงเรียน หรือการเป็นคนดีต้องเป็นคนแบบไหน สังคมไทยในหลาย ๆ ปีที่ผ่านมาจึงมีคนที่ประสบปัญหาถูกความคาดหวังโถมทับกระทั่งนำไปสู่ความเจ็บป่วยทางกายและทางใจ คงจะดีถ้าคนในประเทศนี้รู้จัก "ปล่อยวาง" และ "ช่างแม่ง" เสียบาง แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้นได้ อาจจะเริ่มต้นง่าย ๆ ที่กาพยายามอย่าเอาความคาดหวังของตัวเราไปโถมทับใส่คนอื่น อย่างกรณีของการแต่งกายหรือแต่งเครื่องแบบ ในเมื่อเขาจะใส่หรือไม่ใส่มันก็อยู่บนเนื้อตัวและร่างกายของเขา เขาไม่ได้ไปใส่บนหัวพ่อใครนิหว่า หัดปล่อยว่างและช่างแม่งกันเยอะ ๆ ประเทศนี้คงมีคนประสาทแดกลดน้อยลงบ้าง

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น