รีวิวเว้ย (1949) เรากินอาหารเพื่อมีชีวิตอยู่ นั่นน่าจะเป็นเรื่องราวของมนุษย์เมื่อหลายพันปีก่อน ก่อนช่วงเวลาของการที่ยุคสมัยของมนุษย์จะขยับเข้าสู่สังคมสังคมเกษตรกรรม กระทั่งปัจจุบันที่ช่วงเวลาผ่านเลยมา การที่บอกว่า "เรากินอาหารเพื่อมีชีวิตอยู่" อาจจะถูกเพียงครึ่งหรือเพียงกึ่งหนึ่งเท่านั้น เพราะในปัจจุบัน ตลาดการบริโภคสินค้าตั้งแต่เครื่องใช้ไฟฟ้าไปจนถึงอาหารการกิน ต่างก็สร้างตัวตนและความรับรู้ต่อผู้คนและกลุ่มลูกค้าที่มากไปกว่าตัวผลิตภัณฑ์ สินค้าหรืออาหาร หากแต่การเติมเรื่องเล่าและเรื่องราวของสินค้าต่าง ๆ ผ่าน Storytelling หลายครั้งช่วยให้สินค้านั้น ๆ มีความหมายยิ่งขึ้น อย่างกรณีของเรื่องราวที่ปรากฏในหนังสือเล่มนี้ ซึ่งจะช่วยให้เข้าใจถึงเรื่องราวและเรื่องเล่าที่อยู่เบื้องหลังธุรกิจอาหารเหล่านั้นมากขึ้น เราเล่าในเล่มอาจจะไม่ได้ทำให้รสชาติของอาหารอร่อยขึ้นโดยตรง แต่อย่างน้อยที่เกิดขึ้นแน่ ๆ คือเรื่องราวเหล่านั้นได้เพิ่มอรรถรสให้ผู้อ่านสามารถรับรสชาติของอาหารได้สนุกยิ่งขึ้น