รีวิวเว้ย (1684) ตอนเด็กเวลาไปงานศพในต่างจังหวัดสิ่งที่มักได้แจก คือ พระ ร่ม หวี และบางทีอาจจะมีหนังสือสวดมนต์แซม ๆ มาบ้าง กระทั่งโตขึ้นและเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ การไปงานศพในเมือง ช่วงเวลานั้นถือว่าแปลกและแตกต่างออกไปจากสมัยเด็กพอสมควร เพราะสิ่งที่ได้รับแจกในหลายหนไม่ใช่พระ ร่ม หวีหรือหนังสือสวดมนต์ แต่เป็นหนังสือที่เขียนเกี่ยวกับตัวเจ้าของงาน ทั้งหนังสือรวบรวมคำไว้อาลัย หนังสือที่บอกเล่าผลงานของเจ้าของงาน หรือกระทั่งแจกเป็นงานเขียนของเจ้าของงานเอง โดยเฉพาะเมื่อเจ้าของงานเป็นนักวิชาการ แต่สิ่งหนึ่งที่เราได้รับจากหนังสือเหล่านี้ คือ หลายครั้งหนังสือที่แจกในงานถ้าไม่ได้เป็นหนังสือวิชาการที่มาจากผลงานของเจ้าของงาน หนังสือที่แจกในงานส่วนใหญ่มักเป็นคนอื่นเขียนถึงเจ้าของงานและนำเสนอแต่ความดีชั่วชีวิต ที่ผ่านมายังไม่เคยเห็นเลยว่างานไหนที่เจ้าของงานจะเขียนถึงตัวเองเพื่อใช้ในงานศพของตัวเอง