มุงิโมโตะ ซัมโปะ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มีสิ่งที่ชอบ By ซูมิโนะ โยรุ - รีวิวเว้ย (3)

รีวิวเว้ย (1454) หลังจากเรียนจบมาหลายปี และชีวิตก้าวเข้าสู่วัยทำงานมาพักใหญ่จนตอนนี้เพื่อนหลายคนแต่งงานสร้างครอบครัว และหลายคนก็เติบโตในหน้าที่การงาน บทสนทนาหนึ่งของชีวิตคนที่ก้าวออกจากวัยเรียนมาสู่วัยทำงาน เมื่อการกลับมาพบกันพร้อมหน้าบทสนทนามักเป็นเรื่องของงาน เงิน คนและผลของการใช้ชีวิต ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่บทสนทนาที่เคยว่าด้วยเรื่องของ "ความฝัน" ในวันที่เราเป็นเด็ก เป็นนักเรียน เป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยมันหดหายไป กลายเป็นว่าในทุกครั้งที่พบหน้าเพื่อนฝูงบทสนทนามักนำพาไปสู่เรื่องของงานและความประสาทแดกของชีวิต ที่เราทุกคนต้องดิ้นรนและลงมือทำมันไปถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
หนังสือ : มุงิโมโตะ ซัมโปะ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มีสิ่งที่ชอบ
โดย : ซูมิโนะ โยรุ
จำนวน : 232 หน้า
.
"มุงิโมโตะ ซัมโปะ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มีสิ่งที่ชอบ" นวนิยายขนาดกระชับที่ว่าด้วยเรื่องของ "มุงิโมโตะ ซัมโปะ" หญิงสาวที่เรียนจบแล้วเข้าทำงานเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุด (แต่หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เล่าถึงเรื่องของหนังสือในห้องสมุดแต่ประการใด) ที่ต้องทำงานเพื่อหารายได้มาใช้จ่ายในการเลี้ยงชีวิต และทำหลากหลายกิจกรรมเพื่อเอาชีวิตรอดในวัยผู้ใหญ่
.
แต่สิ่งหนึ่งที่ปรากฏใน "มุงิโมโตะ ซัมโปะ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มีสิ่งที่ชอบ" คือการฉายให้เห็นภาพของการ "ท้าทาย" ค่านิยมบางประการของสังคม โดยเฉพาะในสังคมญี่ปุ่น ทั้งในเรื่องของการทำงานที่ต้องเจริญก้าวหน้า เรื่องของการใช้ชีวิต การสร้างครอบครัว และอีกหลายเรื่องที่สังคมตั้งความคาดหวังกับเด็กคนหนึ่งที่เติบโตขึ้นมาในสังคม ดังที่จะเห็นได้จากหลาย ๆ บทในหนังสือเล่มนี้
.
ความน่าสนใจประการหนึ่งของ "มุงิโมโตะ ซัมโปะ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มีสิ่งที่ชอบ" คือการที่ตัวเองในหนังสืออย่างซัมโปะ เลือกที่จะใช้ชีวิตของตัวเองในแบบที่ตัวเอง "ได้ทำในสิ่งที่ชอบ" หรืออย่างน้อย ๆ ก็ได้ใช้สิ่งที่ชอบเป็นเครื่องมือในการหล่องเลี้ยงชีวิตและ "ความฝัน" ของตัวเอง การอ่าน "มุงิโมโตะ ซัมโปะ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็มีสิ่งที่ชอบ" ทำให้เราย้อนกลับมาตั้งคำถามว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่บทสนทนาและความคิดในการใช้ชีวิตในแบบที่เราฝันและต้องการมันหดหายไป กลายเป็นการทำงานและใช้ชีวิตแบบวันต่อวันให้เรามีชีวิตรอดต่อไปเพื่อให้ถึงวันพรุ่งนี้ก็แค่นั้น

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น