"I came here to love you."

ผมเงยหน้ามองฟ้า ท้องฟ้ายามเย็นที่มีแค่เสียงนกร้องและพวกมันบินกลับรัง พวกมันมีครอบครัวให้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ตัวผมไม่มีใครให้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ไม่มีใครให้พูดคุย ไม่มีใครให้กอด ให้ความรู้สึกที่ดี

ไม่มีผู้มาเยือน ญาติ เพื่อน คนรู้จัก

มีแค่ห้องเช่าในอพาร์ตเมนท์ ของใช้ ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น เก้าอี้ โต๊ะ โซฟา รองเท้าและประตู ไม่เคยมีเสียงกริ่งที่หน้าห้องเลย นอกจากตัวเองเท่านั้นที่จะกดกริ่งหน้าห้อง 

ทุกครั้งที่ผมกลับมาที่ห้องของตัวเอง กดกริ่งและเปิดประตู กล่าวทักทายเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

"สวัสดีห้อง, สวัสดีจินเจอร์"

ห้องมันชอบเรียกผมว่าจินเจอร์ แต่ผมก็ชื่อจินเจอร์อยู่ดี

ผมนอนมองเพดาน เพดานที่สีเหมือนกันทุกวัน แสงที่ส่องเข้ามาเป็นสีส้ม และบางทีก็มีนกบินผ่านจนให้เห็นเป็นเงาบนเพดานบ้าง หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว นอกจากมันจะเริ่มมืดสนิท และก็กลับมาสว่างอีกครั้ง 

ตะวันตกดิน ดวงจันทร์ขึ้นฟ้าพร้อมดวงดาวนับล้านๆดวง

และตะวันก็ขึ้นมาจากพื้นดินอีกครั้ง

ชีวิตของผมอยู่กับสิ่งเหล่านี้ นับวัน นับเดือน นับปี เป็นสิบๆปี

มีแต่ความจืดชืดและเหือดแห้ง หมดไฟ หมดกำลังใจที่จะทำอะไรต่อไป

ผมตื่นขึ้นมากลางดึกอย่างทันที หลังจากที่เสียงกริ่งที่หน้าห้องผมนั้นดังขึ้นยาวและต่อเนื่องจนมันน่ารำคาญ กลางดึกขนาดนี้มันไม่รบกวนคนอื่นหรือไงวะ

"สวัสดีครับ"

น้ำเสียงที่แสนจะทื่อๆเหมือนเสียงกูเกิลแปลภาษานี่มันอะไรกัน มันทำให้ดูน่าหงุดหงิดเป็นบ้า

"มีอะไร?" ผมถามทันที และผมก็ง่วงมากด้วย วันนี้มาราธอนหนังไปเยอะพอสมควร

"ผมมาหาคุณ" เขาตอบ ผมประหลาดใจอยู่พักนึง

ไม่มีใครต้องการที่จะมาหาผม ไม่มีเพื่อน คนในครอบครัว หรือญาติหน้าไหนมาพบหน้าผมทั้งนั้น แต่...อีหมอนี่เป็นใคร ถึงได้กล้าหาญชาญชัยมาพบปะหน้าผมแบบนี้ 

"ทำไมถึงมาหาผม" ผมรีบถามไปทันที

"ผมมาที่นี่เพื่อรักคุณ" เขาตอบ

(end.)