.
.
[Takahiro's view]
.
*พลั่ก!! ตุ๊บ!!* เสียงบางสิ่งบางอย่างกระแทกกับกำแพง
"อะ.. อั๊ก" ผมครางออกมาด้วยความเจ็บและจุกจากการโดนผลักร่างกระแทกกำแพง
ผู้ชาย4-5คนยืนล้อมผมไว้ คนหนึ่งกระชากคอเสื้อผมขึ้นมา
"หยุดนะ!! บอกว่าไม่รู้เรื่อง!!!"ผมตะคอกใส่หน้าคนตรง
"จะไม่รู้เรื่องได้ไงวะ!! เงินของบอสอยู่ที่ไหน?!!" เจ้าของมือใหญ่ตะคอกกลับมา
"บอกว่าไม่รู้ไง!!"ผมตะโกนตอบกลับ
"บอกตรงๆเลยนะ ฉันไม่ได้อยากทำร้ายนายเท่าไหร่หรอก..." ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลพูดขึ้น
"น่า.. ทากะฮิโระ... แม้ว่านายจะเป็นแค่เด็กที่คุณพ่อรับมาดูแล แต่ก็เค้าก็ดูแลนายมาอย่างดีตลอดเลยนะ.. อุส่าห์ส่งเสียให้เรียนจบ.. แต่นายกับขโมยเงินของคุณพ่อมาแล้วหนีไปอย่างนี้ ไม่ดีเลยไม่ใช่หรอ"
คุโรชิ รินทาโร่ พูดต่อพร้อมพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าผม
"ไม่ใช่ฉันซะหน่อย!!" ผมปฏิเสธเสียงแข็ง
"เด็กดี.. เอาเงินนั้นกลับมาแล้วกลับไปด้วยกันเถอะน่า... ตอนนี้คุณพ่อของฉันยังให้อภัยนายนะ... ไม่เหงาหรอ?..ที่ไม่ได้เจอคุณพ่อน่ะ.." เขาพยายามพูดเกลี้ยกล่อม
"ผมซาบซึ้ง ที่พวกคุณช่วยเหลือผม... แต่เรื่องเงิน.. ผมไม่ทราบจริงๆ ดังนั้นขอร้องล่ะ เรื่องของผมน่ะ--" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ
"อย่ามาตลกนะเว้ย!! เด็กอย่างนายคิดว่าจะมีใครเชื่อ!!" รินทาโร่ตะคอกใส่ผม พร้อมยื่นมือมาบีบคอผม
"เพราะอย่างนั้น... สารภาพมาซะ!! ฉันไม่ใจดีเหมือนพ่อหรอกนะ!!"
"อ๊ะ!! ฮ๊าา.. ป..ปล่อย... อือ"
"ไม่ไหวเลย...โดนทำอย่างนี้ร่างกายคงจะรู้สึกดีสินะ... [บทเรียน]ตลอด6ปีจากคุณพ่อของฉันน่ะ" รินทาโร่พูดพร้อมเริ่มแทรกตัวมาที่หว่างขาของผม
"อึก.. อื้อ.. ป.. ปล่อย"
"ตรงนั้นทำอะไรกันน่ะ!!"
!!!!!!!!
*พรึบ!!ตึกๆๆๆๆ!!*
ผมใช้จังหวะที่ทุกคนตกใจ รีบหนีออกมา
"เฮ้ยยย!! ทากะฮิโระ!! มัวทำอะไรกันอยู่วะ!! ตามไปสิ!!"รินทาโร่ตะโกนไล่หลังมา
.
.
แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...
ผมวิ่งออกมาจากสถานที่เมื่อกี้ได้พักหนึ่ง
"อืออ... ฮ่าห์..."
ทำไม.. ทำไมคนพวกนั้นไม่ปล่อยผมไปซักที.. ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ
ผมก้มตัวลงกอดตัวเอง เพื่อระงับความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายเมื่อครู่
"ท่าทางนายจะบาดเจ็บนะ" เสี่ยงทุ้มดังขึ้น พร้อมดึงตัวผมขึ้น
*เฮือก!!*ผมสะดุ้ง
"อุ๊บ!!" มือหนาขยับมาปิดปากผมและประคองตัวผมไว้
"เงียบน่า... อยากโดนจับกลับไปรึไง"
หมอนี่เป็นใครกัน
"อื้อ!!! หื้มมมม!!"ผมพยายามดิ้นออกจากเขา
"ถ้าอยากถูกจับได้ก็แหกปากเลยสิ..." เขาพูดขึ้น
"จะยอมโดนจับไป หรือจะเดินขึ้นรถไปกับฉัน... เลือกเอา!"เขาก้มลงมากระซิบข้างหูผม
เขา.. จะช่วยผม..?
"เฮ้ย!! หามันเร็วเข้า!!! มันต้องอยู่แถวๆนี้!!" เสียงตะโกนดัง
ไม่เอา... ผมไม่อยากถูกจับ...
"ช่วย.."
"หืม?"ร่างสูงเอ่ย
"ช่วย...ผมที" ผมพูดพร้อมสติที่เรือนลางลง
.
.
.
.
ต่อให้ต้องตาย... ผมก็ไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก..
อยากจะใช้ชีวิตอยู่... ในที่ๆไม่มีคนพวกนั้น...
ปล่อยผม... ปล่อยนะ!!
"ปล่อย!! อึ๊ก!!" ผมสะดุ้งตื่นพร้อมร้องออกไป
เบื้องหน้าของผมมีคนที่ช่วยผมและชายผมหยักยาวละต้นคออยู่
"โทโมยะ.. เค้าตื่นแล้ว"ชายที่ช่วยผมพูดขึ้น
"อ๊ะ....คุณ...พวกคุณคือ..?"ผมพยายามเรียบเรียงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในหัว
"นี่จำอะไรอะไรไม่ได้เลยหรอ?" เขาเอ่ยถาม
"น่าๆ ให้เค้าปรับตัวหน่อยนึงเถอะ.. ฉันโทโมยะนะ เป็นหมอที่โดนตามมาที่นี่น่ะ"ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยพร้อมยิ้มร่าเริง
"ตอนนี้ช่วยนั่งนิ่งๆก่อนนะ... นายมีแผลทั่วตัวเลย ฉันจะทำแผลให้" โทโมยะซังเอ่ยพร้อม
ผมเปิดดูใต้ผ้าห่ม... ทำไมผมไม่ได้ใส่อะไรเลยล่ะ!!!
ผมรีบดึงผ้าห่มมาปิดตัวผมให้มากที่สุด
"ตอนนี้นายอยู่ที่แมนชันของฉัน..." ชายที่ช่วยผมเอ่ย
"เจ้าพวกนั้นมันยากุซ่าสินะ.... ถ้ามีอะไรขัดแย้งกันปรึกษาฉันได้นะ.. ฉันจะตรวจสอบให้เอง" เขาพูดต่อพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"อะ.. เอ่อ..." ผมขยับพร้อมถอยหนีออกมา
"โทรุ!! นายอย่าเพิ่งสิ ฉันทำแผลอยู่นะ" โทโมยะซังพูดขัด
"นี่อุสาห์ใจดีด้วย... แต่ดูท่าทางสิ... ไม่น่ารักเอาซะเลย" เขาพูดพร้อมสายตายียวน
"ทำไม... คุณถึง..."ผมถาม
"แต่เรื่องให้คำปรึกษา ฉันไม่ทำให้ฟรีๆหรอกนะ... ฉัน ยามาชิตะ โทรุ .. เป็นทนาย" เขาเอ่ยพร้อมเผยยิ้มเจ้าเล่ห์
"เอาล่ะ.. เหลือแค่แผลที่หน้าแล้ว.. อาจจะเจ็บหน่อยนะ.." โทโมยะซังเอ่ย พร้อมเริ่มมาทำแผลที่หน้า
"อุ๊ก!!"ผมครางออกไปหลังถูกสำลีสัมผัสแผล
"อ้าว.. หมดแล้วแฮะ เดี๋ยวฉันมา" โทโมยะซังพูดขึ้นก่อนเดินไปหยิบของ
"สีหน้าแบบนั้น.. ดูดีจริงๆนะ.."โทรุซังเอ่ย
ในขณะที่โทโมยะซังลุกไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลเพิ่ม
"ไหน... เงยหน้าซิ"โทรุซังพูดพร้อมยื่นมือมาที่คอของผม
*เฮือก!!*
"อย่าจับนะ!!!" ผมเผลอตะโกนออกไปพร้อมผลักโทรุซังออก
"อะ.. ข..ขอโทษครับ..."
"โทรุ!!นายทำอะไรอีกล่ะเนี่ย"โทโมยะซังรีบวิ่งมาเมื่อได้ยินเสียงผม
"เปล่านิ... ตอนนี้เสื้อผ้านายกำลังซักอยู่"โทรุซังพูดเปลี่ยนเรื่อง
"เอาล่ะ.. บ้านนายอยู่่ไหนล่ะ เดี๋ยวจะไปส่ง"
"เอ๊ะ!..ผมอยู่คนเดียว"ผมตอบ
"นายดูยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะ.."
"ผมอายุ18แล้วครับ!!"
กลับไปอพาตเมนต์... ไม่ได้.. รินทาโร่ต้องส่งคนไปที่นั่นแล้วแน่ๆ
ทำยังไงดีนะ..
"อ..เอ่อ..เรื่องให้คำปรึกษา... ราคาเท่าไหร่ครับ"ผมเอ่ยเสียงเบา
"หืม...นี่เป็นเคสจากผู้เยาว์เคสแรก จะลดให้พิเศษละกัน... นายชื่ออะไรล่ะ"โทรุซังพูดพร้อมมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"เฮ้อ...นายนี่จริงๆเลยนะโทรุ..."โทโมยะซังพูดพร้อมถอนหายใจ
"ทากาฮิโระ"ผมตอบ ก่อนเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง
.
.
.
.
"เรื่องเงิน...นายไม่ได้เอาไปสินะ"โทรุซังเอ่ย
"ผมไม่รู้เรื่องเงินจริงๆนะครับ!! เชื่อผมสิ!!" ผมพยายามพูดให้อีกฝ่ายเข้าใจ
"แต่ถึงนายจะไม่ได้เอาเงินไป.. เขาก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายนายเลยนะ" โทโมยะซังเสริม
"งานของฉัน เห็นคนโกหกไม่เว้นแต่ละวัน แค่มองตาก็รู้แล้ว" เค้าพูดยียวนพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"หยุดแกล้งเขาซะทีเถอะ โทรุ" โทโมยะซังพูดปราม
"หึหึ... แต่ว่า...คนที่บีบคอนายตอนนั้นคือคุโรชิ รินทาโร่ สินะ ลูกชายของคุโรชิ ฮิโรโตะนักการเมืองที่กำลังจะลงสมัครเลือกตั้งในรอบหน้า"
"จากที่นายเล่า เค้าไม่ได้บอกจำนวนเงินมาสินะ.. คงกะเล่นนายถึงตายเลยล่ะ"
โทรุซังวิเคราะห์ทุกอย่างจากที่ผมเล่าออกมา
"งานยากจริงๆแฮะ" โทโมยะซังพูด
"ถ้าจะทำให้ทุกอย่างถูกต้อง นายลองกลับไปคุยกับคุโรชิ ฮิโรโตะดู---"โทรุซังพูดไม่ทันจบ ผมก็แทรกการสนทนาก่อน
"ไม่เอาครับ!!! ให้ตายยังไงผมก็จะไม่กลับไปที่นั่นอีก"ผมพูดยืนยัน
"ช่วยไม่ได้นะ.. งั้นอยู่ที่นี่ไปก่อนละกัน..."โทรุซังพูด
"เอ๊ะ!!.." ผมกับโทโมยะซังอุทานออกมาพร้อมกัน
"ก็กลับไปอพาร์ทเมนต์ไม่ได้ไม่ใช่หรอ.. เอ้อ.. จ่ายค่าเตียงด้วยนะ"
"เดี๋ยวสิโทรุ เด็กจะหาเงินมาจากที่ไหนล่ะ!!"โทโมยะซังถาม
"ถ้าเงินเดือนงานพิเศษเดือนนี้--"ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ
"ล้อเล่นน่ะ ถ้ายังแก้ปัญหาไม่ได้ก็ยังไม่รับงานหรอก"เขาพูดพร้อมยิ้มให้ผม
"มาสิ.. ห้องนอนอยู่ทางนี้..."โทรุซังพูดก่อนเดินนำผมไป
"งั้นฉันเก็บของเลยนะ พรุ่งนี้จะมาทำแผลให้ใหม่" โทโมยะซังเอ่ยพร้อมเริ่มเก็บของ
.
.
ทำไม.. คนๆนี้ถึงช่วยผมล่ะ.. ผมอยากจะถามออกไป แต่ว่าผมกลัวคำตอบที่เขาจะเอ่ยออกมาเหลือเกิน
"ขอโทษครับโทรุซัง แล้วคุณจะนอนที่ไหนหรอครับ"
"โซฟาแหละมั้ง..."เขาตอบ
"เอ๊ะ!! ถ้าอย่างนั้นให้คุณนอนในห้องแล้วผมไปนอนโซฟาก็ได้ครับ" ผมพูด
อย่างนี้มันรบกวนเค้าเกินไปแล้วนะ
"ล้อเล่นน่ะ ที่นี่มี2ห้องนอน.. แต่ฉันอยู่คนเดียว" เค้าพูดก่อนยืนหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง และเปิดประตู
"เอ้า..เชิญเลย.. แต่ก่อนอื่น" เค้าพูดพร้อมลูบหัวของผม
แล้วเชยคางขโมยจูบจากปากของผมไป
!!!!!!!!!!!!!!!
ผมรีบถอยกรูออกห่างจากผู้ชายคนนี้
"ค่าเตียงไง...คืนนี้ พักผ่อนให้สบายนะ หึหึ" เค้าพูดพร้อมหัวเราะในลำคอพร้อมเดินจากไป
.
.
ผมเข้าไปในห้อง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียง
แปลกคน.. ผมเชื่อเค้าได้จริงๆรึเปล่านะ...
ผมคิด ก่อนจะปิดเปลือกตาลง..
.
.
.
.
'นายห้ามไปไหนนะ อยู่กับฉันตลอดไป'
'ฉันจะให้นายใส่[ปลอกคอ]นี่ไว้ ตลอดเวลาที่นายอยู่กับฉัน'
'ไม่เอางั้นหรอ.. แต่นายดูรู้สึกดีนะ.. งั้นฉันจะทำให้นายรู้สึกดีมากกว่านี้ไปอีก..'
ไม่เอา.. ไม่!!
"ไม่นะ!!"ผมสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก
นี่มันก็ผ่านมา2อาทิตย์แล้ว... ทำไมกัน
ผมเดินออกมาจากห้องเพื่อไปที่ห้องครัว
.
.
"ครับ.. แน่นอนครับ"
โทรุซัง?... ยังทำงานอยู่หรอ?
"เรื่องที่ให้จัดการ เรียบร้อยแล้วครับ"
"ครับ แล้วเรื่องคนที่เอาเงินของคุณไป.. ส.ส.คุโรชิ... "
ส.ส.คุโรชิ...
โทรุซัง....
ความรู้สึกเย็นวาบเริ่มกัดกินหัวใจผม
.
..
...
....
to be continued...
งอกโปรเจคจริงๆจังๆขึ้นมาแล้วค่ะ หลังจากที่ดอง----/โดนตี
ช่วงนี้ก็จะแวะมาปล่อยฟิคบ่อยๆนะคะ แต่ละAUงอกเพียบเลย
แวะมาคุยเล่นกันได้นะคะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in