คุณรู้จักเวทย์มนตร์มั๊ย..?
เวทย์มนตร์ คือการใช้พลังจากธรรมชาติในการสร้างบางสิ่งบางอย่างที่"เหนือธรรมชาติ"
และเวทย์มนตร์ต้องมีผู้ควบคุม... ถึงจะสามารถแสดงผลให้เห็นได้
.
.
ผู้ที่เกิดมาพร้อมเวทมนตร์บริสุทธิ์ จะถูกเรียกว่า Wiccan...
สามารถสร้าง { เวทมนตร์ธาตุพื้นฐาน } ขึ้นมาได้ด้วยตนเอง..
และสามารถควบคุมกระแสเวลาและความตายของตนได้..
แต่น้อยครั้งนักที่จะเกิด Wiccan ขึ้นมา..
ส่วนผู้ที่เป็นมนุษย์และสามารถใช้เวทย์มนตร์ได้ภายหลัง จะถูกเรียกว่า Witch...
Witch จำเป็นต้องดึงพลังชีวิตมาจากสิ่งรอบตัวเพื่อสร้าง { เวทมนตร์เฉพาะ } ของตน..
หลังจากมนุษย์กลายเป็น Witch..
คนๆนั้นจะไม่แก่ไม่ตาย อายุจะถูกหยุดไว้..
แต่ต้องแลกกับ... ความโศกเศร้าที่ต้องเห็นคนรอบข้างตายไปทีละคนๆ...
.
.
ใช่.. เฉกเช่น Witch คนนี้ "ทากะฮิโระ"
Witch ที่มี "เสียงและคำพูด"เป็นเวทมนตร์ประจำตัว
"เสียง" ที่ไพเราะ สะกดคนให้เข้าสู่ภวังค์..
"คำพูด" ที่สร้างผลแก่ผู้ได้ยิน
ผ่านมานับร้อยปี ที่ทากะฮิโระมีชีวิตอยู่
ผ่านการเห็นโลก... สงคราม.. การล่มสลายของอาณาจักร..
ผ่านการสูญเสีย.. ทั้งครอบครัว.. เพื่อน..และคนรัก...
ใช้ชีวิตแบบไร้ปลายทาง.. ไร้จุดหมาย..
"นี่ทากะ..." ชายหนุ่มผมสีบลอนพูดขึ้น
"หืม... มีอะไรหรอมาซาโตะ.." ร่างเล็กถามกลับ
ในขณะที่คนในหมู่บ้าน เริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
คนเฒ่าคนแก่เริ่มชราลง
กาลเวลาและการเปลี่ยนแปลงทำหน้าที่ของมัน
หนุ่มผมบลอน เติบโตจากเด็กหนุ่มอายุ14 สู่ชายหนุ่มอายุ20
ร่างกายสูงโปร่งกำยำ และทักษะการรบที่มากมาย...
มากพอจนสามารถเป็น { อัศวิน } ได้
แต่คนตัวเล็กตรงหน้ากับเหมือนเดิม..
ทุกอย่างเหมือนเดิม.. เหมือน6ปีก่อน...
ร่างกายที่เล็กจิ๋ว... ความอ่อนวัยที่ไม่เปลี่ยนแปลง...
"ไม่มีอะไร... ไปทำงานต่อเถอะ..." หนุ่มผมบลอนพูด ก่อนจะเดินแยกออกมา
ถ้าหาก.. คนตรงหน้าของเขา...
คนตัวเล็กตรงหน้า.. เพื่อนรักที่อยู่กับเขามาตั้งแต่เกิดเป็น Witch..
เขาควรจะทำยังไงล่ะ...
'คำสั่งจากศาสนจักร... หากพบเจอ Witch ที่มีลักษณะตามประกาศ... จงกำจัดทิ้งทันที
เพราะWitch ทำให้คนรอบข้างต้องพบเจอกับโชคร้าย และดูดกลืนทุกชีวิตรอบๆตัว'
ประกาศจากศาสนจักร ทำให้เขากังวล...
เขาเอง... ก็เป็น { อัศวิน } คนหนึ่ง...
ได้แต่เพียงภาวนาในใจ... ว่าคนๆนั้นจะไม่ใช่...
.
.
ในวันหยุดวันหนึ่ง
ทากะออกมาเก็บสมุนไพรที่ริมแม่น้ำในป่า
"นี่ทากะ.." มาซาโตะเอ่ยขึ้น..
"หืม..."
"จะเป็นไปได้มั๊ย.. ถ้าเราจะใช้ชีวิตด้วยกันในฐานะ[คนรัก]น่ะ"
มาซาโตะพูดพร้อมเดินมาหาทากะ
"ห๊ะ..."
"ฉันคิดมาตลอดเลยนะ..."
"นายคิดดีแล้วหรอ.."
ร่างเล็กนิ่งก่อนจะเอ่ย
"แล้วถ้าฉัน.. ไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดล่ะ..."
"ไม่ว่านายจะเป็นยังไง ฉันก็จะรักนายตลอดไป"
มาซาโตะพูด พร้อมกุมมือของทากะก่อนจรดริมฝีปากลงบนฝ่ามือเล็ก
.
.
"ตามไป! หาให้เจอ!"
"ไม่ผิดแน่!! เจ้านั่นทำให้บาดแผลตัวเองหายในทันที!! เจ้านั่นใช้เวทย์มนตร์!! เจ้านั่นเป็นWitch!!"
"อย่าให้หนีไปได้!! จับเป็นหรือตายก็ได้!!"
เสียงอึกกะทึกและเสียงฝีเท้าดังก้องไปทั้งหมู่บ้าน
.
.
"ทากะ!! ทางนี้!! เร็วเข้า!!" ร่างสูงวิ่งนำทากะไป
*ตึกๆๆๆ!!*
"พวกมันอยู่ตรงนั้น"
"อึ่ก!!"
"ล้อมไว้!!"
มาซาโตะยกมือกันและบังร่างเล็กไว้
"ทั้งๆที่เป็นอัศวินแท้ๆ... แต่กลับช่วยWitch.. น่าอับอายจริงๆ" ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้น
*เฟี้ยว!!ฉึก!!ฉึก!!ฉึก!!ฉึก!!*
เสียงของธนู ปักเข้าที่ลำตัวของมาซาโตะ
"อั่ก!!"
"มาซาโตะ!!"
"อย่าโกรธกันเลยนะ..นี่เป็นทางเดียว.. ที่จะทำให้หมู่บ้านไม่ต้องเจอกับเรื่องร้ายๆจากWitch"ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้น
"ในเมื่อเจ้าช่วยมัน... เจ้าก็จงตายไปเถอะ" ชาวบ้านคนนึงพูดก่อนจะเหวี่ยงดาบฟันลำตัวของมาซาโตะ
"ท..ทากะ.. หนีไป"
"ไม่นะ!!!!"
เสียงของทากะดังขึ้น พร้อมแสงสีเขียวสว่าง ผลักให้ผู้คนบริเวณนั้นกระเด็นไปคนละทิศ ราวกับมีการระเบิดเกิดขึ้น
ในระหว่างชุลมุน ทากะได้พาร่างสูงของมาซาโตะหนีเข้าไปในป่า
"อึก... ทากะ..."
"รอก่อนนะ...มาซาโตะ ฉันจะรักษาให้นายเดี๋ยวนี้ล่ะ"
ทากะพูดก่อนจะพามาซาโตะนั่งลงริมต้นไม้ในป่า
"ท..ทากะ"
"ไม่ต้องพูดแล้วมาซาโตะ... ฉันจะดึงธนูแล้วนะ..."
ทากะจับธนูพร้อมดึงธนูดอกหนึ่ง
"อั่ก!!!!"
"มันไม่ออก ฮึก!! มาซาโตะ.. ขอโทษ... เพราะฉันแท้ๆ"
ร่างเล็กเริ่มสั่นเทา พร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา
"พอแล้ว.. ทากะ.. ฉันไม่ไหวแล้วล่ะ"
มาซาโตะเริ่มหายใจรวยริน
"ตลกดีนะ... ฉัน..พยายาม...หลอกตัวเองมาตลอด ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว..."
ทากะมองมาซาโตะที่พยายามเอ่ยคำพูดออกมา
"แต่ฉันไม่โทษนายหรอกนะ... ฉันรู้ว่านาย...เป็นยังไง.."
"พอแล้ว มาซาโตะ ฉันจะห้ามเลือดให้.. นายไม่ต้องพูดแล้ว"
ทากะยังดื้อรั้น พยายามกดแผลไว้
"ซักวันนึง.. เราก็ต้อง...จากกัน"
"เพียงแต่... ฉันอยาก..อยู่กับนายให้..นานกว่านี้เท่านั้น"
มาซาโตะใช้มือข้างหนึ่งลูบแก้มใสของทากะพร้อมยิ้มออกมา
"อย่างน้อย..ฉันก็ได้ปกป้องนาย.. ในฐานะ{คนรัก}นะ"
"อึก!... นี่ทากะ.. เป็นครั้ง..สุดท้าย.." มาซาโตะพูด
"ใช้ชีวิตต่อไป.. อย่างมีความสุขนะ... ขอโทษ.. ที่อยู่ด้วย..นานกว่านี้ไม่ได้"
เมื่อพูดจบมือของมาซาโตะก็ร่วงลงสู่พื้นดิน
ร่างเล็กร้องคร่ำครวญออกมาด้วยความเศร้า
{ เวทย์มนตร์เฉพาะ } เปลี่ยนป่าสีเขียวให้กลายเป็นสีเทาหม่น
เปลี่ยนเป็น { ป่าแห่งความเศร้า }
.
.
"พวกมันอยู่นี่!!"เสียงของชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้น
"เพราะพวกแก...." ทากะเอ่ยเสียงเบา
"เพราะพวกแกกกก!!" ทากะหันไปเผชิญหน้ากับกลุ่มชาวบ้าน
"พวกแกน่ะ!! หายไปซะ!!"
พริบตาเดียวที่ทากะเอ่ย แสงเวทย์มนตร์สีเขียวถูกสาดกระจายออกไป
ชาวบ้านที่ถูกแสงสีเขียวส่วนหนึ่งสาดใส่สลายกลายเป็นฝุ่น ไม่หลงเหลือเค้าลางของความเป็นมนุษย์
บ้านช่องและเครื่องใช้ต่างๆในหมู่บ้าน รวมถึงคนในหมู่บ้านที่เหลือต่างก็ถูกสาปให้กลายเป็นฝุ่นควัน
จนสถานที่นั้น เหมือนที่ว่างเปล่าที่ไม่เคยมีอะไรมาก่อน
.
.
ทากะจัดแจง เผาร่างของชายผู้เป็นที่รัก ด้วยเวทย์มนต์
และเก็บขี้เถ้าจากการเผา... มาสร้างเป็นอัญมณีสีน้ำเงินสว่าง...
อัญมณีที่ถูกแขวนไว้กับเชือกถักที่ข้อมือ..
เพื่อให้รู้ว่า... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น {คนรัก} ของเขาจะยังคงอยู่กับเขาตลอดไป...
.
.
"แมวอะไรเนี่ย ตาสีแดงทั้งดวง แถมอีกข้างสีทองอีก ประหลาดชะมัด" เด็กคนหนึ่งพูดขึ้น
"จัดการยังไงดีนะ ฆ่าเสร็จควักลูกตามันออกมาดีมะ ฮ่าๆ" เด็กอีกคนพูดพร้อมกับหยิบไม้ขึ้นมา
"เลอะเทอะน่า... เดี๋ยวแม่ก็ด่าหรอก...โยนมันลงแม่น้ำเหมือนตัวที่แล้วไปดีกว่า" ว่าแล้วหนึ่งในเด็กกลุ่มนั้นก็หิ้วคอเจ้าแมวน้อยก่อนจะโยนมันลงไปในแม่น้ำ
เจ้าเหมียวน้อยพยายามตะเกียดตะกายตัวเองไม่ให้จมน้ำ
ทำไมล่ะ... ทำไมต้องโดนโยนลงแม่น้ำด้วย
กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว พัดร่างของเจ้าเหมียวออกไปเรื่อย
คงไม่รอดแล้วล่ะ
.
.
'นายรู้มั๊ย...พวกเราไม่ใช่แมวธรรมดาหรอกนะ'
'ตาสีแดงนั่น คือสัญลักษณ์ของเราเลยล่ะ'
'วิฬาลโลกัลป์น่ะ...'
.
'วันนี้ออกไปเที่ยวในเมืองกันมั๊ย โทรุ'
'ไม่เป็นไรน่า เราไปกันในร่างแมวนี่แหละ'
.
.
'ขอโทษนะ..โทรุ..ที่พามาเจออะไรแบบนี้.. ให้อภัยฉันเถอะนะ...'
'โยนเจ้านั่นลงไปเลยสิ ฮ่าๆ'
.
.
ริมแม่น้ำกลางป่า... ทากะฮิโระซึ่งกำลังกลับมาจากการเดินทางที่ยาวนาน
"เด็กหรอ"
"ทำไมมานอนอยู่ล่ะเนี่ย.. ตายรึยัง..."
ทากะฮิโระเดินไปใกล้ๆ พร้อมทาบนิ้วลงใกล้จมูก
"ยังมีชีวิตอยู่แฮะ"
เขาพูดก่อนเริ่มสำรวจร่างตรงหน้าด้วยสายตา
"หู... แมว...?"
"เข้าใจล่ะ"
"กำลังขาดคนทำงานอยู่พอดี... คงใช้ได้แหละนะ.."
ร่างเล็กพูดขึ้นก่อนจะอุ้มเด็กตัวเล็กขึ้นหลัง กลับสู่กระท่อมที่พักในป่าแห่งความเศร้า..
.
.
"อืมม"
เด็กตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"รู้สึกตัวแล้วสินะ"
ร่างเล็กสะดุ้งก่อนจะขยับหนีคนตรงหน้าด้วยความกลัว
"เมื่อคืน นายไข้ขึ้น.. น่าปวดหัวชะมัด" ร่างเล็กพูดก่อนจะสะบัดนิ้วเรียกรถเข็นไม้เข้ามา
"เอ้านี่ อาหารกับยา กินซะ"
"คุณ..."
โทรุเอียงคอมองคนตรงหน้า
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ใช่มนุษย์หรอก"
"ไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว..."
ดวงตานั้นฉายแววความเศร้าออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนร่างสูงนั้นจะยืนขึ้น
"ขอบ..คุณ.."
เด็กน้อยเอ่ยออกมาแผ่วเบา
.
.
"แล้วหลังจากนี้นายจะทำยังไงต่อล่ะ"
"ผมไม่รู้"
"งั้นอยู่กับฉันสิ.. ปิศาจน่าจะใช้เวทมนตร์ได้แหละนะ"
"คุณรู้?"
"เคยเห็นน่ะ..."
ทากะหันมามองเด็กตรงหน้า ก่อนจะพูดขึ้น
"จากนี้ไป.. ฉันจะสอนทุกสิ่งที่ฉันรู้ให้นายละกัน..
แล้วจากนี้.. นายก็อยู่ช่วยงานฉันซะ"
.
.
"เอ้านี่!!" ทากะพูดพร้อมยื่นมือไปที่ใบหูของเจ้าลูกแมว
"เจ็บ!!" ร่างเล็กร้องลั่น
"แค่นี้ทำเป็นร้อง... ต่างหู... มันเชื่อมกับฉัน เผื่อเกิดอะไรขึ้นฉันจะได้รู้"
ทากะเอ่ยก่อนจะทำแบบเดียวกันกับหูตัวเอง..
.
.
[Takahiro's view]
"โทรุ นายบดยาแรงเกินไปแล้วนะ!"
"นายต้องเหวี่ยงดาบไปตรงๆ!"
"อย่าถอนแมนเดรกขึ้นมาสุ่มสี่สุ่มห้าสิ!!"
.
.
10ปีแล้วที่เจ้าแมวนั่นอยู่ที่นี่
แน่นอน.. ผมปรับบ้านให้เหมาะกับการอยู่2คนเพื่อความเป็นส่วนตัว(ของผมเอง)
ผมมองดูเด็กชายที่เก็บมาในวันนั้น เติบโตขึ้นเรื่อยๆ
ร่างกายก็โตขึ้นมาก สูงกว่าผมไปแล้วด้วย
เรื่องการฝึกใช้อาวุธต่อสู้ ก็ทำได้ไม่เลว
ส่วนเรื่องดนตรี จัดว่ามีพรสวรรค์อยู่นะ
แต่ในทางกลับกันเรื่องเวทย์มนตร์ละเอียดอ่อนเนี่ย ห่วยบรม
ถึงจะเรื่องเวทย์มนตร์จะห่วย กระท่อนกระแท่นไปมากบ้าง แต่ก็น่าจะเอาชีวิตรอดได้แหละนะ
ซักวันหนึ่ง... เขาก็ต้องจากผมไป...
ถึงจะไม่ใช่ความตายที่พรากเขาไป มันก็ต้องมีบางอย่างพรากเขาไปจากผมแน่นอน
ผมคิด..พลางจ้องมองอัญมณีสีฟ้าที่ข้อมือตัวเอง...
.
.
ระหว่างที่เจ้าแมวหน้าง่วงกำลังเล่นกีตาร์ไปเรื่อยๆ
"โทรุ จากนี้ไปนายจะทำอะไรต่อ"ผมเอ่ยถามเขา
"อยู่กับคุณ.."
"ห๊ะ??"
"อยู่กับคุณไง... ผมจะอยู่ข้างๆคุณ.. อยากให้คุณร้องเพลงให้ผมฟัง.."
พูดอะไรน่ะตลกชะมัด
"นายฝันอยู่หรอน่ะ"
"ผมพูดจริงๆนะ.."
เจ้าแมวบ้าตรงหน้าทำหน้าจริงจัง
"ถ้าซักวันนึงจะต้องจากกัน ตอนนี้ผมอยากปกป้องคุณให้เต็มที่"
เมื่อผมได้ยินประโยคนั้นทำให้ผมชะงัก
"ตลกน่า.. ฉันจะไปเก็บสมุนไพรแล้ว! นายไปเตรียมตัวเถอะ"
.
.
"นี่..ทากะซัง.."
โทรุพูดขณะเดินตามหลังคนตัวเล็กตรงหน้า
"มีอะไร.."
"อายุของคุณหยุดตั้งแต่่เมื่อไหร่นะ"
"แล้วอยากรู้ไปทำไมล่ะ"
"ผมอยากรู้นี่นา"คนเดินตามบ่นอุบ
"เจอแล้ว! โทรุ นายยืนถือผ้ารอรับไว้นะ" ทากะยื่นผ้าให้พร้อมใช้เวทมนตร์ขยับมีดเฉือนสมุนไพรให้ตกลงมา
"คุณเลี่ยงที่จะตอบคำถามของผมอีกแล้วนะ เฮ้อออ"โทรุถอนหายใจ
.
.
"นี่ ทากะซัง..."
ผมสั่งให้เจ้าแมวบ้าไปเอาฟืนมาเติมเตาผิง
"มีอะไรอีกล่ะ.."
"คุณคิดยังไงกับผมหรอ.."
ผมชะงัก
"คุณชอบผมมั๊ย..."
"หา..."
ผมหันไปเผชิญหน้ากับไอแมวหน้าง่วง
"แต่ผมชอบคุณนะ"
"เหอะ! นายคิดจะมาเป็นคนรักของฉันหรอ ไอหนู.."
"ถ้าผมตอบว่าใช่ล่ะ"
"ถึงวัยผสมพันธุ์ของเจ้าเหมียวแล้วรึไง.. อีกอย่างฉันไม่ใช่แมวสาวหรอกนะ"
"ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ"
"โอ้... งั้นพยายามเข้านะ"
ผมเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ
.
.
คนรักเหรอ...
ความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาหรอ...
คงเป็นความรู้สึกผูกพันแหละมั้ง...
ผมไม่กล้าพูดว่ารักได้หรอก... เพราะคนที่Witchรัก จะต้อง..
นั่นสินะ... กี่ปีผ่านมาแล้วนะ...
ผมจ้องมองอัญมณีสีฟ้าประกายที่ข้อมือ
'ใช้ชีวิตต่อไป.. อย่างมีความสุขนะ... ขอโทษ.. ที่อยู่ด้วย..นานกว่านี้ไม่ได้'
ผมกัดฟันแน่น ก่อนที่น้ำใสๆจะพรั่งพรูออกมา
.
.
"ป่าข้างหน้าคือป่าแห่งความเศร้าสินะ"
"ถ้าทุกอย่างเริ่มเป็นสีเทาเมื่อไหร่ ก็คงใช่แล้วล่ะ"
"ที่อยู่ของ Witch ที่อันตรายที่สุดคนนึง"
"อ่า... อายุก็น่าจะเกือบๆ500ปีแล้วด้วย"
"งั้นเราจะบุกเข้าไปในวันพรุ่งนี้"
.
.
.
.
"รู้สึกแปลกๆ" ทากะบ่นพึมพำ
"เอ๊ะ...ความรู้สึกนี้มัน..."
ทากะหยุดการปรุงยาและเดินไปคว้าผ้าคลุมมาใส่
"โทรุ.. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายห้ามออกไปนอกบ้านนะ"
"เกิดอะไรขึ้น"
"ทำตามที่ฉันบอกก็พอเถอะ"
ทากะพูดพร้อมเปิดประตูออกไปข้างนอก
"ทากะซัง!!"
.
.
"1... 2.... 3... 4... 6... 10...? ศาสนจักรหรอ"ทากะเอ่ย
"โห... สมแล้วที่เป็น Witch"
"มีธุระอะไร..."
"ขอโทษนะครับ.. แต่พวกเรามาเพื่อจับคุณ"
"จับฉัน.. ฉันไม่ได้เข้าไปยุ่งกับสังคมมนุษย์มานานแล้วนะ.."
"ผมไม่รู้หรอก.. ผมแค่ได้รับคำสั่งมาให้มาทำงานนี้เท่านั้น"
ชายจากศาสนจักรพูดขึ้นก่อนจะพุ่งตัวมาพร้อมดาบในมือ
"มนุษย์นี่น่ารำคาญจริงๆเลยนะ"
ทากะขยับมือก่อนจะมีแสงเกิดขึ้นแล้วพุ่งออกไปปะทะกับชายถือดาบจนกระเด็น
"ใจเย็นๆก่อน เขาเป็นWitchที่เราไม่มีข้อมูล"
"มาสืบข้อมูลจริงๆสินะ...งั้นคงปล่อยให้กลับไปไม่ได้แล้วล่ะ"
"ก็พวกWitchน่ะ ซ่อนตัวกันเก่งเหลือเกิน แถมไม่มีใครให้ความร่วมมือมาเป็นหนูทดลองให้กำจัดเล่นด้วยนิครับ" ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้น ก่อนจะหยิบธนูออกมา
"นั่นเป็นคำชมที่น่าภูมิใจจริงๆนะ" ทากะพูดขณะสร้างแสงสีเขียวบนมือ
"ทากะซัง!! ระวัง!!"
โทรุพุ่งออกมาพร้อมดาบ ฟันลูกธนูที่ถูกยิงมาทางด้านหลัง ก่อนจะมาคุ้มกันด้านหลังให้ทากะ
"โทรุ!! นายออกมาทำไม"
ทากะกระซิบเอ็ดคนด้านหลัง
"มนุษย์สัตว์หรอ"
"เล่นไม่ซื่อเลยนะ...ศาสนจักร" ทากะเอ่ยพร้อมยกยิ้ม
"ถึงจะทำปางตายยังไง แค่มีสิ่งมีชีวิตใกล้ๆ คุณก็แค่ดูดกลืนพลังชีวิต เดี๋ยวก็กลับมาปกติแล้วไม่ใช่หรอครับ" ชายหนุ่มพูดก่อนจะยกมือให้สัญญาณบางอย่าง
ทากะใช้ตัวบังโทรุก่อนจะร่ายเวทย์แห่งคำพูดออกมา
'ย้อนคืน' ธนูทุกดอกถูกย้อนคืนหาแหล่งที่มา
พลธนูบางคนสามารถหลบได้ บางคนไม่...
ตอนนี้จาก10คน เหลือเพียง3คน..
"อันตรายจริงๆแฮะ แต่ตอนนี้เราได้ข้อมูลมาแล้ว... หลบหนีได้!!" ชายคนหนึ่งเอ่ยก่อนกลุ่มคนจะแยกกันไป
"โทรุ.. ล่าคนที่เหลือให้หมด.. ห้ามให้เล็ดรอดออกจากป่าไปแม้แต่คนเดียว"
ทากะมอบคำสั่งก่อนจะร่ายคำสาปทั่วทั้งพื้นที่ป่าแห่งความเศร้า
'กักขัง' ทั่วเขตรอบป่าถูกกั้นด้วยผนังที่แข็งแกร่งที่มองไม่เห็น
"ไม่ว่าเป็นหรือตาย อย่าให้ออกจากป่าไปได้ล่ะ" ทากะพูดก่อนจะแยกย้ายไป
.
.
ทากะไล่ล่าคนของศาสนาจักรได้1คน คนๆนั้นจบที่ถูกทำให้เป็นฝุ่นผงจากคำสาป
หนึ่งคนที่ถูกโทรุจับตัวไว้ ตอนนี้อยู่ที่หน้ากระท่อม.. และอีกคนยังหาไม่เจอ
ทากะมุ่งหน้ากลับกระท่อม
.
.
"อีกคนล่ะ"
"ยังตามไม่เจอครับ"
"หึหึหึ!!! ฮ่าๆๆๆๆ!!" ชายจากศาสนจักรที่ถูกจับไว้อยู่ดีๆก็หัวเราะขึ้น
"หัวเราะอะไร" โทรุหันไปตวาดใส่ชายคนนั้น
"เอาเลย!!"
หลังจากชายคนนั้นพูดจบ ลูกศรหน้าไม้2ดอก ถูกยิงมาจากด้านหลังของทากะ
โทรุที่สังเกตเห็นเงาสะท้อนของหัวธนูพลิกตัวมาบังทากะไว้
"อั่ก!!"
"โทรุ!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!! เหลือแค่คุณคนเดียวแล้วนะ... Witch"
"พวกแก...."
ตอนนี้สายตาของทากะเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
'หายไปซะ!!'ทากะร่ายคำสาปใส่มนุษย์ที่เหลือรอด
มนุษย์ทั้งสองแหลกเป็นผุยผงไปต่อหน้า
.
.
"โทรุ... นายอยู่นิ่งๆก่อนนะ ..."
"อึ่ก.... ทากะ..."
"นายไม่ต้องพูดอะไรแล้ว" ทากะพูดพร้อมดึงศรหน้าไม้ออก
"อึ่ก!!..ทากะซัง... ผม...อยากปกป้อง...คุณ.."
"อยาก..อยู่กับคุณ.. ในฐานะ..คนรัก.."
โทรุพูดพร้อมกำมือทากะแน่น
"ได้มั๊ย..."
"อื้อ!ฉันตกลง! แต่ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันกำลังรักษานายอยู่" ทากะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและน้ำตาที่เริ่มไหลพรั่งพรูออกมา
ไม่อยากสูญเสียใครอีก ทากะกรีดร้องในใจ..
"พอ...แล้ว..ทากะ..." โทรุพูดก่อนจะกุมมือทากะไว้
"แผลแค่นี้น่ะ วิฬาลโลกัลป์ไม่ตายหรอก"
อยู่ดีๆ โทรุก็ลุกขึ้นมาพร้อมโชว์แผลที่แทบจะหายทันทีหลังถูกดึงธนูหน้าไม้ออก
"เอ๊ะ!! เอ๊ะ!!"
"คุณตอบตกลงผมแล้วนะ...อย่าคืนคำล่ะ.."
"ทำไม... เมื่อกี๊!!เลือดออกขนาดนั้นแท้ๆ.. แผล.. เอ๊ะ!!"
"ใจเย็นๆก่อนทากะ.."
"ไม่สิ!! ตอนนี้ต้องไปเอายามาก่อน" ทากะลุกขึ้นก่อนจะถูกดึงกลับมานั่งบนตักของแมวหน้าง่วง
"คุณไม่รู้เรื่องของวิฬาลโลกัลป์รึไง" คนตัวสูงถอนหายใจ
"เอาเถอะ... ยังไงผมก็มีเวลาสอนให้คุณอยู่แล้ว..."
โทรุยิ้มมุมปากก่อนดึงร่างเล็กเข้ามากระซิบข้างหู
"ไม่ใช่แค่ตอนนี้แต่ตลอดไปเลย..."
.
..
.
.
ฮริ้งงงงงงงง
.
.
บทเรียนพิเศษ (Coming Soon)
สารานุกรมมนุษย์สัตว์ :
(ข้อมูลอย่างอื่น ยังไม่ถูกระบุเนื่องจากไม่สามารถตามหาสัตว์ดังกล่าวได้)
สวัสดีค่า.... หลังจากเราดองพล็อตนี้ไว้นานมากๆ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ปล่อยออกมาซะทีนึง
พล็อตนี้ได้แรงบันดาลใจมาจาก #เจอกันที่ชุมนุมแม่มด #魔女集会で会いましょう
แล้วก็ดองกันต่อไปเรื่อยๆ ฮืออออ หวังว่าทุกท่านจะสนุกนะคะ
แล้วก็อย่าลืมติดตามตอนพิเศษนะคะ ว่าแต่สอนกันยังไงน้า......
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in