คืออาการเหม่อแบบไม่จำกัดสถานที่และเวลาแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้นี่แหละ 

ไม่ว่าภาพตรงหน้าจะเต็มไปด้วยความวุ่นวายแค่ไหน หรือจะเป็นหนึ่งวันแสนสงบที่ไม่มีอะไร งานเดือดราวกับไฟ หรือต้องการความจดจ่อและเอาใจใส่จากเรามากเท่าไหร่

สมองที่ชอบหยิบจับเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น ไม่เคยเกิดขึ้น อาจจะเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาก็มักจะพาเราออกไปจากช่วงเวลาที่เป็นปัจจุบันได้เสมออย่างไม่บกพร่องเลย

ความสามารถในการลากจูงตัวเองไปสู่โลกอื่นในชั่วเวลาพริบตาเป็นทั้งข้อดีและข้อเสีย คือเป็นการตัดตัวเองออกจากโลกตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย และเป็นการตัดตัวเองออกจากโลกตรงหน้าได้แสนง่ายดาย

 

บางครั้งเกิดจากแค่จุดเริ่มต้นเล็ก ๆ อย่างวันนี้ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดดีจัง พอสมองเปิดโหมดเข้าสู่ทะเลแห่งการเหม่อที่ไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว พอกลับมารู้สึกตัวอีกที เรื่องสุดท้ายที่ค้างอยู่ในหัวคือแล้วถ้าวันนึงต้องไปนั่งดูท้องฟ้ากับใครสักคนแล้วจะมีที่ไหนกว้างพอจะมองเห็นท้องฟ้าได้แบบสุดลูกหูลูกตาบ้างนะ

หรือในหลายครั้งก็เกิดจากนั่งที่เพิ่งดู เพลงที่เพิ่งฟัง หนังสือที่เพิ่งอ่าน แล้วในหัวที่ไม่ได้โล่งว่างดันอยากนึกจิตนาการถึงสิ่งเพิ่งเสพขึ้นมาในเวลานั้นก็เบียดตัวแทรกเข้ามายึดพื้นที่ แล้วจูงมือพาเราไปสำรวจความเป็นไปได้และความเชื่อมโยงกับโลกความเป็นจริงในห้วงเวลาของการเหม่อไปได้หลายช่วงนาทีอยู่เหมือนกัน

แต่ความจริงที่เลี่ยงไม่ได้ในทุกครั้งที่กลับมาจากการใช้เวลาไปกับโลกฝั่งนั้นคือการต้องชดเชยให้กับช่วงเวลาที่ตัวเองหายไป อาจเป็นทั้งเรื่องที่ไม่หนักหนาอะไร ความรู้สึกของคนที่ใช้เวลาด้วยกันตอนนั้นที่พร่องลงไป หรือการต้องปั่นงานแบบไฟไหม้เพราะใกล้จะเดธไลน์แล้วแหละนะ