ฉันจำไม่ได้แล้วว่า ใครบ้างนะที่ช่วยดึงฉันขึ้นมาจากช่วงเวลาที่แย่ที่สุด ในชีวิตของฉันมักมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นมากมาย เหมือนฉันเป็นแม่เหล็กดึงดูดความโชคร้ายเข้ามาในชีวิต พ่อของฉันเป็นอัมพาตตั้งแต่ฉันอายุ 10 ขวบ แม่ของฉันต้องออกไปหางานทำเพื่อจุนเจือครอบครัวจึงไม่มีเวลาดูแลพ่อ ส่วนพี่ชายของฉันเอาแต่เล่นเกมคอมพิวเตอร์ คนที่ช่วยดูแลพ่อ เช็ดอึ เช็ดฉี่ ป้อนข้าวและพลิกตัวพ่อไม่ให้เป็นแผลกดทับก็ต้องเป็นฉัน น่าเหลือเชื่อที่ฉันทำสิ่งเหล่านี้ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ พยาบาลที่มาสอนให้ฉันดูแลผู้ป่วยอัมพาตเองก็ตกใจเหมือนกันที่ต้องมาสอนเด็กอายุ 10 ขวบดูแลค้นไข้อายุจวนจะ 50 ประมาณ 8 ปีต่อมาฉันตัดสินใจเดินไปซื้อล็อตเตอรี่ที่ทางเชื่อมรถไฟฟ้า BTS ที่นั่นมีแผงขายล็อตเตอรี่มากมาย ฉันคิดแค่ว่าความดีที่ฉันทำต่อพ่ออาจจะช่วยให้ฉันถูกรางวัลที่ 1 ก็เป็นได้ แต่ก็นั่นแหละ ตัวโชคร้ายอย่างฉัน แม้แต่รางวัลที่ 5 ก็ยังไม่ถูกเลย โตขึ้นมาอีกหน่อยในวัยทำงาน พ่อของฉันได้ตายไปแล้ว 2 ปี สิ่งนั้นกลับทำให้ฉันโล่งใจ เพราะถ้าแม่และฉันออกไปทำงานทั้งคู่พ่อก็ต้องโดดเดี่ยวอยู่ที่บ้านโดยไม่มีใครดูแล ตายไปซะก็ดีเหมือนกัน ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกเศร้าใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ พ่อที่ฉันดูแลประคบประหงมมาตั้งแต่ฉันอายุ 10 ขวบ สิ้นใจไปเพราะสำลักน้ำมูกที่มาอุดหลอดลม พ่อตายไปด้วยวิธีง่ายๆแค่นี้เอง ฉันมักโทษตัวเองว่าทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงพ่อไอ สูดน้ำมูก หรือร้องขอความช่วยเหลือ ถ้าฉันได้ยินซักนิดฉันคงใช้ที่ดูดเสมหะดูดน้ำมูกของพ่อออกมาทันเวลา นั่นอาจจะเป็นเวลาที่เศร้าที่สุดในชีวิตฉันแล้วถึงแม้ว่าฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะเจออะไรอีกบ้าง ฉันจำไม่ได้แล้วว่าใครมาช่วยปลอบใจฉันบ้าง ใครมาช่วยส่งทิชชู่ซับน้ำตาให้ฉันในวันเผาศพของพ่อ ควันสี