ต่อจากตอนนี้เป็นต้นไป เราขอเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นว่า “ลี่” นะคะ เนื่องจากลี่อยากให้บันทึกฝึกงานนี้ ให้ความรู้สึกเป็นกันเอง และอยากจะฝึกเขียนเพื่อการดึงความเป็นตัวเองและภาษาธรรมชาติของตัวเองที่หายไปกลับมา

ความจริงคือ ลี่คิดไว้ว่าอยากจะรวบรวมความรู้และสิ่งที่ได้ในแต่ละสัปดาห์เพื่อมาเล่าให้ทุกคนฟังอย่างจุใจทีเดียว แต่ทุกคนคะ สองวันที่ผ่านมานี้ มีสิ่งที่ได้เรียนรู้มากมายจากการฝึกงานมันล้นมากจนลี่เกรงว่าจะรวบรวมมาเล่าไม่หมด จึงอยากจะขอมาเล่าสู่กันฟังก่อนเลยค่ะ

สามวันมานี้ลี่ได้ทำอะไรที่ไม่เคยได้ทำหลายอย่าง ๆ พี่ป๋วย ผู้จัดการร้าน กรุณาและให้โอกาสลี่ได้ทำงานที่หลากหลายมาก 

ซึ่งทำให้ลี่ได้เรียนรู้เทคนิคต่าง ๆ ในการแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากับลูกค้า หรือการจัดส่งหนังสือ วิธีการถ่ายภาพหนังสือลงเพจร้านซึ่งได้ศึกษาจากการดูงานจาก “พี่ฟา” นักถ่ายภาพหนังสือสวย ๆ ของร้านที่ทั้งน่ารักและใจดี แถมยังวาดรูปเก่งมาก ทำให้ลี่คิดถึงเพื่อนสนิทสายศิลปะของลี่คนหนึ่งเลย ทั้งยังได้รู้จัก “พี่อาร์ม” ฝ่ายอาร์ทของร้านอีกคนหนึ่งที่เป็นมิตรมาก ๆ ทั้งยิ้มเก่ง ยิงมุกเก่งและใจดี ซึ่งเร็ว ๆ นี้ (จากที่พี่ป๋วยบอก) ลี่น่าจะมีโอกาสได้เรียนรู้งานจากพี่อาร์ม เช่นกัน 

นอกจากการเรียนรู้งานจากการปฏิบัติจริงแล้ว พี่ป๋วยและพี่น้อง ที่เปรียบเสมือนครูของลี่ในตอนนี้ ก็ได้สอนวิธีการทำงาน เรื่องราวที่จำเป็นต้องรู้ในการทำร้านหนังสือและสำนักพิมพ์ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ความจำเป็นของสัญญาลิขสิทธิ์ การจัดและทำความสะอาดร้าน การจัดระบบต่าง ๆ อย่างใจเย็น พอตกดึกพี่นิ้ง   พี่เลี้ยงที่น่ารักของลี่ก็ทักมาให้กำลังใจและให้คำปรึกษาอีกด้วย

บอกเลยว่าสามวันมานี้สาระความรู้และความสนุกอัดแน่นมาก ๆ 

ในวันที่ 2 ของการฝึกงาน หลังจากลี่เล่าเรื่องร้านอาหารรอบร้าน

พี่น้อง ก็พาลี่ไปดูร้านของกินแล้วล่ะค่ะ เข้าทางหนูจริง ๆ เหมือนมีตาวิเศษเลย 

แถมคุณป้าและคุณลุงที่ร้านขายอาหารก็น่ารักมาก ๆ ด้วย 

ถ้าวันไหนอาม่าเบื่อการทำกับข้าว (ซึ่งคงจะมีแน่ ๆ ถ้าลี่ขอกินไข่เจียวทุกวัน) 

ลี่คงได้มาฝากท้องที่ร้านข้าวแกงก๋วยเตี๋ยวของคุณลุงคุณป้าแน่ ๆ ค่ะ

นอกจากการดูแลที่ทำให้ลี่อยากมาทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์แล้ว ก็มีสาระความรู้มากมายที่พี่ ๆ ถ่ายทอดให้ลี่อย่างเต็มที่เรียกได้ว่าสามวันมานี้ รู้สึกเลยว่า เมื่อไหร่ที่พี่ ๆ นึกได้ว่ามีอะไรจะสอนก็จะเรียกลี่ทันทีเลย มันสนุกมาก ๆ เลยค่ะ ลี่ได้เรียนรู้ศาสตร์หนึ่งที่ลี่รู้ตัวว่า ตัวเองยังทำไม่ได้ดีและไม่ค่อยรุู้แนว นั่นก็คือ “ศาสตร์แห่งการเขียนรีวิว” 

ลี่พยายามเขียนรีวิวหนังสือมาโดยตลอด ในช่วงปิดเทอมก่อนฝึกงานทีี่ผ่านมา 

พยายามมากจนเพิ่งรู้ว่ามันมากเกินไปในวันก่อนที่ได้รับคำแนะนำและติชมจากพี่ ๆ 

ซึ่งทำให้ลี่ต้องกลับมาทบทวนการเขียนงานของตัวเองใหม่อย่างมากเลยทีเดียว

สิ่งหนึ่งที่ได้เรียนรู้ และเห็นความสำคัญขึ้นมาเลยเป็นอันดับแรกคือ 

“อยากเขียนได้ดี จงเขียนและอ่านให้มาก”

หลายคนจะว่า ลี่บ้างานบ้าพลังไม่ว่ากัันนะคะ แต่ลี่อยากเขียนอีกเยอะ ๆ เลย 

ลี่อยากจับทางตัวเองให้ได้ว่า เราเขียนแบบไหนกันแน่ ที่เป็นตัวเราและเป็นธรรมชาติ

ที่วันนี้ลี่อยากใช้คำแทนตัวเองตามปกติที่ใช้ เพราะอยากมีพื้นที่ในการเขียน

เรื่องราวในทุก ๆ วันที่เป็นตัวเองได้มากที่สุดที่หนึ่ง นอกจากนี้ขอแอบบอกกว่า

วันที่สามวันนี้ลี่เริ่มรู้สึกขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ หลังจากเขียนรีวิวหนังสือไปอีก 4 เล่ม 

แต่ยังไงก็ตามลี่จะของานทุกวัน จะเขียนจนกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็จำไปแล้วว่า

“ชอบแบบนี้”

ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือมาถูกทางไหม แต่นี่คือทางที่ทำแล้ว gut feeling (ลางสังหรณ์) 

มันบอกว่า “ใช่”

ด้วยความที่ยังไม่มั่นใจอะไรมากกับศาสตร์นี้จึงขอยกให้ตอนนี้เป็นการพูดถึง

ปฐมบทของคาบ การฝึกวิทยายุทธ์แห่งการเขียนรีวิว นะคะ 

หวังว่าจะได้เขียนศาสตร์นี้ต่อในเร็ว ๆ นี้เช่นกัน

สำหรับวันนี้ลี่ขอขอบคุณท่านผู้อ่านที่ติดตามและอ่านชีวิตนิสิตฝึกงานคนนี้จนถึงตรงนี้

ลี่ขอให้ทุกคนมีความสุข อย่าหลงลืมที่จะขอบคุณสิ่งดี ๆ ในชีวิต 

และสำหรับใครที่กำลังหาที่ฝึกงานก็ขอให้ได้ที่ “ที่เหมาะสมกับตัวเอง” นะคะ

ปล1. ขณะนี้ร้านหนัังสือ Zombie Books ย่าน RCA เปิดให้บริการแล้วนะคะ 

แต่เรามีมาตรการรักษาความสะอาดและความปลอดภัย คือ 

เราจะรับลูกค้าครั้งละ 3 ท่าน ทางร้านมีเจลแอลกอฮอล์ให้บริการ 

และพนักงานทุกคนส่วมหน้ากากอนามัยค่ะ 

ปล2. ร้านพิซซ่าก็เปิดให้สั่งกลับบ้านได้เช่นกัน แถมรับเราชนะกับคนละครึ่งด้วยนะคะ 

บอกเลยว่าอร่อยมาก No Sponsor เพราะ ตอนเย็นที่ผ่านมาซื้อกลับบ้านกินแล้วที่บ้านจะให้สั่งอีกค่ะ

ใครยังไม่เคยลอง อย่าพลาดนะคะ ไม่อ่านหนังสือก็ได้แต่มากินดูเถอะค่ะ

—  รับบทพนักงานขายและนางรีวิวก่อนนอน ราตรีสวัสดิ์นะคะ