ระหว่างเราเปลี่ยนไป นอกเหนือไปจากการเทคแคร์ดูแลราวกับผมกลายเป็นไข่ในหินของเจสซี สามารถบ่อนทำลายทุกอย่างในตัวของผมลงอย่างช้า และอีกไม่กี่วันมันจะลุกลามราวกับโลกร้ายที่ไม่มีทางรักษา

เขาสารภาพอย่างใจจริงในวันที่สภาพอากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน หมองหม่นเสียยิ่งกว่าตัวตนของผม อย่างแท้จริง ผมเป็นคู่ของแวมไพร์อย่างเขาที่ตามหามานานอย่างแท้จริง

วาจาของเขายังนุ่มนวล อ่อนหวานเท่าที่ทำได้ แต่ใจกลับไม่นึกลิงโลดเหมือนที่คิด ผมเพียงนิ่งฟังและผงกหัวเมื่อเขากล่าวว่าอยากให้เราคืบหน้าไปไกลยิ่งกว่านี้ ด้วยการผูกสัมพันธ์กับเขา ถึงอย่างไรเราก็มีเซ็กส์ด้วยกันไปถึงสองครั้งสองครา — เมื่อใดที่มีครั้งที่สาม ซึ่งเขาจะดูดกลืนหยาดเลือดของผมด้วยคมเขี้ยวของตนเอง

เมื่อนั้นเราจะกลายเป็นคู่กันอย่างแท้จริง

และเขาจึงจะดื่มเลือดของผมได้เพียงคนเดียว

นัยน์ตาของเขาทอประกายอย่างยินดีขณะกล่าวถึงเรื่องนั้น ราวกับเด็กเล็กเมื่อเจอของเล่นชิ้นใหม่ ผมกลับนึกไม่ชอบใจเอาดื้อๆ จนถึงกับละสายตาจากริมฝีปากบางสวยของเขา เพื่อเหม่อมองเมฆหมอกนอกกระจกใส ซึ่งเริ่มทับซ้อนกลั่นกรองเป็นสีคล้ำอยู่นอกหน้าต่าง และอาจปกคลุมไปถึงข้างใน ลึกๆ แล้ว ผมไม่อยากให้เรากลายเป็นอย่างนี้ เพียงเพราะผมคลุกคลีกับเขามากพอที่จะรู้ว่าเขายังมีพี่สาวและหลานสาวอีกคนที่เป็นถุงอาหารให้อยู่

ผมไม่เหลือใคร ตลอดชีวิตจากนี้จะอุทิศให้แวมไพร์ที่ผมรู้สึกพิเศษด้วยจะยากอะไร แต่เพราะมันยากเกินไป ที่จิตสำนึกภายในโห่ร้องก้องตะโกนซ้ำซากว่าผมมันเป็นแค่อาหาร ก็แค่อาหารที่เขาค้นพบ แค่อาหารที่ไม่สลักสำคัญอะไรมากไปกว่าครอบครัวที่ผมไม่เคยศรัทธา มันจึงยาก เพียงเพราะไม่เคยมีสิ่งที่เป็นครอบครัวของผมจริงๆ เลยสักครั้ง ไม่มี

แต่แรกผมควรจะตายอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่ต้องมีเขา เดี๋ยวนี้ก็เป็นอย่างเดียวกัน

"ผมคงปล่อยให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้"

ผมจึงเบือนหน้าหนีเพื่อกล่าวปฏิเสธ ยกมือบดบังไอน้ำที่ระเหยขึ้นเปลือกตา ฟังเสียงเบาโหวงของเขาที่กระซิบลอดลำคอ

"คุณเล็กไม่ได้ชอบผมหรือ"

เม็ดฝนนอกหน้าต่างเริ่มสาดซัดเทเสีย จากเบาบางเป็นหนักหนา จากหนักหนาเป็นโหมกระหน่ำพอๆ กับหัวใจของผมเมื่อเขาถอนหายใจ เคาะปลายนิ้วเข้ากับโต๊ะ นิ่งรอฟังแต่กลับไร้คำตอบจากปากของผมที่เอาแต่ก้มหน้า กอบกุมสองมือไว้บนหน้าตัก จิกปลายเล็บเข้ากับฝ่ามือเสียจนเจ็บแปลบ เป็นนาน เขาจึงเลื่อนเก้าอี้ เสียงเสียดสีกับพื้นของมันเสียดแทงใจผมเป็นเสี่ยง

เมื่อผมเงยหน้าขึ้นอีกครั้งจึงไม่พบใคร เขาเดินจากไป ติดไว้แค่คำขอโทษแผ่วเบาในลำคอ

รักร่อนเร่แสนโลเลของผมช่างไม่คู่ควรกับรักของเขาเอาเสียเลย