We were so beautiful.

“ไม่ชอบเพลงนี้หรือไง?” 

เปล่าเลย ไม่ได้ไม่ชอบ มันเป็นเพลงที่เคยชอบมากๆต่างหาก มันก็ยังอยู่ในเพลย์ลิสต์ตลอดนั่นแหละ แค่ตอนนี้ไม่ได้เปิดฟังแล้ว เพราตอนนั้นที่ฟังมันไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไร มันก็แค่เพลงเพราะๆเพลงนึงเท่านั้น พอเพลงจบแล้วมันก็แค่นั้น 

“จะให้เปลี่ยนหรือเปล่า แบคฮยอน?” เจ้าของชื่อหันมามองเสียงของเพื่อนสนิทที่กำลังบังคับพวงมาลัยรถ ก่อนจะตอบคำถามสั้นๆ

“ไม่ต้องเปลี่ยน” เพราะเพลงนี้มันทำให้แบคฮยอนคิดถึงใครบางคน--คนที่หายออกไปจากชีวิตไปนานแล้ว เขามองออกไปนอกหน้าต่างในขณะที่รถกำลังเคลื่อนไปด้วยความเร็ว ยกแขนข้างขวาขึ้นมาเท้ากับหน้าต่าง และค่อยๆปล่อยให้ความทรงจำทำงานท่ามกลางเสียงเพลงที่เขาเคยได้ยินบ่อยครั้ง

“ชอบแบบเมื่อกี้มากกว่า”  แบคฮยอนพูด เขาเงยหน้าออกมาจากหนังสือเล่มโปรด และส่งยิ้มให้กับเจ้าของเสียงกีตาร์ที่กำลังนั่งถอดเสื้ออยู่ปลายเตียง

“แบบนี้หรอ....” เขาเล่นมันอีกครั้งอย่างตั้งใจ พอคอร์ดสุดท้ายจบลงเขาคนก็หันมายิ้มให้แบคฮยอนอีกครั้ง

“แบบนี้แหละชานยอล” เจ้าของชื่อพยักหน้า แล้วก็หยิบดินสอขึ้นมาจดคอร์ดที่เพิ่งเล่นลงไป 

จะอธิบายยังไงดี แบคฮยอนกับชานยอลไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรัก เพิ่งจะรู้จักกันไม่นานด้วยซ้ำ เป็นคนรู้จักที่เข้าใจกันมากๆ ในตอนที่มองไปทางไหนก็เจอแต่คนแปลกหน้าที่พูดคนละภาษา แต่การมีใครสักคนที่ฟังเรารู้เรื่องและอยู่เป็นเพื่อนในตอนที่ลมหนาวกำลังจะเข้ามา มันก็เป็นเรื่องทีไม่ใช่หรอ? ตอนที่แบคฮยอนเจอชานยอลครั้งแรกบนรถไฟที่มุ่งหน้าไปเมืองบาธ บังเอิญที่ทั้งคู่มีจุดหมายเดียวกัน แต่เขาทั้งคู่มาที่นี้้ด้วยจุดประสงค์ต่างกัน แบคฮยอนมาเพื่อเดินทาง แต่ชานยอลมาที่นี่เพื่อหาแรงบันดาลใจ มันก็เหมือนกับการพบคนแปลกหน้าสักคนหนึ่ง ต่างคนต่างถูกใจ ยินยอมมอบความสุขให้กันและกันในเวลาสั้นๆ แล้วหลังจากนั้นก็จบ กลับไปสู่ความจริงในเส้นทางของตัวเอง

“…There's a room in my heart with the memories we made” เสียงทุ้มต่ำของชานยอลดังขึ้นคลอไปกับเสียงกีตาร์

“ไหนว่าไม่ชอบเพลงแนวนี้ไง” คนตัวเล็กกว่าถาม

“เห็นเปิดบ่อยๆ” ก็จริง แบคฮยอนเปิดเพลงนี้ทุกวัน วันละหลายๆรอบ

“เพราะดี...”

เสียงของเขาหยุดไปแล้ว แต่มันกลับมาดังต่อในใจของแบคฮยอนแทน เขาเหลือบมองกระเป๋าเดินทางที่อยู่ตรงประตูระเบียง มองพาสปอร์ตที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างใจหาย 

จะต้องจากกันแล้ว

“แบคฮยอน”

“ว่า”

“ต้องไปแล้วใช่ไหม?”

เกิดความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของแบคฮยอนทำลายความเงียบลง คำตอบก็คือใช่ แบคฮยอนต้องไปแล้ว ต้องออกเดินทางต่อ นั่นหมายความว่า จะไม่ได้เจอกันอีก

ชานยอลวางกีตาร์ลงข้างตัว เขาค่อยๆขยับเข้ามาใกล้อีกคนที่นั่งพิงหัวเตียง สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จูบวาบหวามจะเกิดขึ้น 

น่าเสียดายที่ความรู้สึกมันเริ่มต้นขึ้นในตอนสุดท้าย

For as long as I live and as long as I love

I will never not think about you