"ความเศร้า"
ราวกับเป็นพลังงานที่ถ่วงรั้ง
กดให้จมลง จมลง ดิ่งลึกลงไป
หนักอึ้ง อึดอัด ไม่สบายใจ
มืดแปดด้าน พบแต่ทางตัน
คล้ายกับถูกขังกรงอยู่ในนั้น
แต่ที่น่าประหลาดใจ
คือความสวยงามของมัน
ที่ไม่อาจสกัดกั้นหรือหยุดยั้งมันได้
คล้ายกับเป็นแสงหิ่งห้อยที่ล่องลอย
ส่องแสงวิบวับแวววาว
ท่ามกลางท้องฟ้าที่ประดับประดา
ด้วยมวลหมู่ดาวที่ระยิบระยับจับตา
แสงจันทร์สีเหลืองทองที่ส่องประกายตรงหน้า
สะท้อนแสงนวลตาลงไปที่ผืนน้ำ
นำพาใจให้จิตใจถลำลึกลงไป
ความชื่นชมยินดีทำให้จิตใจพองฟู
แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงคงอยู่ได้เพียงแค่ชั่วครู่
คล้ายกับเป็นพลุที่ถูกจุดขึ้นสู่ท้องฟ้า
ก่อนที่จะกระจายหายลับไปจากสายตา
ชั่วขณะหนึ่ง ในขณะที่ใช้ชีวิตตามปกติ
ก็ได้เกิดแรงกระเทาะไปยังกล่องลึกลับ
เป็นรอยร้าวที่เริ่มผลิแตกลามไปเรื่อยๆ
กล่องนั้นสิงสถิตอยู่ในจิตใจ
ยิ่งนับวันผ่านไป รอยแตกก็แผ่กว้างขึ้น
ขุ่นโคลนตมก็ได้ล้นทะลักออกมาจากช่องว่าง
ฉันถูกดึงดูดให้จมอยู่กับโคลนนั้น
พลังงานสีดำมืดที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
กลิ่นอายแห่งความสิ้นหวังและความตาย
ได้แผ่กระจายออกไปโดยรอบ
ฉันไม่เคยได้รู้เลยว่า
ได้สะสมก้อนโคลนไว้มากมายขนาดนี้
จนกระทั่งมีบางอย่างไปสะกิดกล่องลับ
ให้ร้าวและเกิดรอยแตก
ฉันไม่วิ่งหนี หรือผลักไส
ฉันนั่งจ้องมันอยู่อย่างนั้น
ก่อนที่จะตัดสินใจเผชิญหน้า
และเริ่มลงมือจัดการทำความสะอาด
แปลกที่ยิ่งขจัดออกไปมากเท่าไร
รอยดำยิ่งเปื้อนมือมากขึ้นเท่านั้น
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือความเจือจางของคราบโคลน
ที่ค่อยๆ ไหลทิ้งออกไปอย่างช้าๆ
ฉันใช้เวลาพักใหญ่ๆ กับการคลุกคลีกับสิ่งนี้
ความขุ่นมัวที่กองทับถม กดให้จิตใจจมลง
ถึงแม้ว่าจะน่าสะอิดสะเอียน แต่ฉันก็ยังคงมุ่งมั่น
ที่จะทำความสะอาดจิตวิญญาณให้เกลี้ยงเกลา
จนถึงตอนนี้ ก้อนโคลนได้จางหายไปเกือบหมดแล้ว
คงเหลือไว้เป็นเพียงคราบที่เกาะตามพื้นผิวภาชนะ
ที่ขัดล้างออกได้ยาก เพราะได้ติดสนิทแน่นมานาน
แต่ถึงกระนั้น ฉันก็รู้สึกยินดีปรีดา
และก็คงต้องใช้เวลาสักพักในการพักฟื้น
ให้ทุกสิ่งกลับคืนสู่สภาพดีดังเดิม
ฉันได้แต่หวังว่าต่อจากนี้
ความเศร้าจะไม่ใช่สิ่งเสพติดอีกต่อไป
จะไม่มีสิ่งใดถ่วงรั้งให้จิตใจหมองหม่น
ฉันอดทนและเฝ้ารอจนกว่า
ดวงตะวันจะทอแสงขึ้นมาเฉิดฉายอีกครั้ง
เพื่อที่จะได้ก้าวสู่ชีวิตใหม่อย่างแท้จริง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in